Pałacyk Henryka Sienkiewicza
w Oblęgorku
Pałac Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku
Lokalizacja: (TKI) woj. świętokrzyskie, pow. kielecki, gmina Strawczyn
Pałacyk został otwarty w 1958 roku, jest najstarszym w Polsce muzeum poświęconym autorowi Quo vadis. Otwarto go w domu pisarza, który kupiono za pieniądze ze składek społecznych „od narodu”. Oblęgorski majątek wraz z pałacykiem przekazano Sienkiewiczowi w 1900 roku podczas obchodów jubileuszu 25-lecia pracy literackiej, co było dowodem niezwykłego uznania dla Jego twórczości. Na ówczesne czasy był to dar wspaniały, dalece hojniejszy niż kamienica w Wiedniu, którą ofiarowano w 1873 roku Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu.
Majątek kupiono od Mieczysława Halika – kieleckiego rejenta i współpracownika „Gazety Kieleckiej” za cenę 51 259 rubli i 59 kopiejek. Akt własności sporządzony został 18 lipca 1900 roku. Własność obejmowała 285,6 ha. Niestety była ona obciążona długami hipotecznymi, o których pisarz na początku nie wiedział, a które później musiał spłacać. Z pozostałych ze zbiórki funduszy przebudowano pałacyk. Autorem projektu był Hugo Kudera.
Oficjalnie autor Trylogii przyjechał do majątku w czerwcu 1902 roku i z entuzjazmem zabrał się do urządzania wnętrz, wyposażając pokoje w meble przywiezione ze zlikwidowanego warszawskiego mieszkania. Pod koniec następnego roku Sienkiewicz podjął decyzję o przeznaczeniu siedziby w Oblęgorku na rezydencję letnią. Pisarz związany był z posiadłością pod Kielcami do roku 1914, tj. do wybuchu I wojny światowej. Opuścił ją powodowany troską o rodzinę. Udał się do neutralnej Szwajcarii. Tam spędził ostatnie dwa lata życia, działając na rzecz rodaków w założonym przez siebie „Generalnym Komitecie Pomocy Ofiarom I Wojny Światowej”. Zmarł 15 listopada 1916 roku w Szwajcarii w miejscowości Vevey. Obecny przy Nim syn przekazał Jego ostatnie wypowiedziane słowa: Mój Boże! Już wolnej Polski nie zobaczę.
Zgodnie z testamentem Sienkiewicza majątek w Oblęgorku przypadł trzeciej żonie – Marii z Babskich oraz dzieciom. W 1925 roku po śmierci Marii zarząd nad majątkiem przejął - Henryk Józef z żoną Zuzanną z Cieleckich, który mieszkał i gospodarzył tutaj aż do swej śmierci w 1959 roku. Czas I wojny pałacyk przetrwał dosyć dobrze. Dzięki gospodyni domu Marii Lucie, która zadecydowała, o przekazaniu w depozyt mebli i pamiątek po pisarzu kieleckiemu biskupowi Augustynowi Łosińskiemu. II wojna światowa również oszczędziła pałacyk. Syn pisarza ukrył wyposażenie domu u zaufanych gospodarzy. Po wojnie posiadłość została znacjonalizowana, rodzina otrzymała zaledwie 49 ha. Pałacyk, w stanie wymagającym gruntownego remontu, wrócił do prawowitych właścicieli dopiero w roku 1948.
Na przełomie roku 1956/1957 dzieci Sienkiewicza Jadwiga i Henryk Józef zrzekli się notarialnie budynku i dwóch hektarów parku, co umożliwiło rozpoczęcie prac związanych z organizacją muzeum. Dwa lata później, 26 października 1958 roku twórczyni placówki Aleksandra Dobrowolska otworzyła podwoje muzeum, choć budynek nie był w pełni wyremontowany. Pierwsza ekspozycja była skromna: hol, gabinet i salon Sienkiewicza oraz wystawa biograficzna, zajmująca duże pomieszczenie na parterze. Kierownictwo placówki powierzono Zuzannie Sienkiewiczowej. To ona zajęła się kontynuowaniem prac budowlanych tak, aby z okazji przypadających w 1966 roku rocznic zainaugurować w Oblęgorku ogólnopolskie obchody. W kolejnych latach na parterze udostępniono jadalnię i palarnię. Po wyremontowaniu piętra umieszczono tam wystawę biograficzno-literacką. Ostatnim oddanym dla zwiedzających pomieszczeniem była sypialnia urządzona w 1974 roku.
Więcej na stornie: mnki.pl
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2011
Ilość zdjęć: 208