Witaj u MajkiD

Witam wszystkich odwiedzających i zapraszam do spacerku

po moim ZAMKOWO - PAŁACOWYM blogu fotograficznym

Niech Was nie zrazi ilość umieszczonych tu zdjęć, postanowiłam potraktować ten mój blog
jako fotograficzn
ą dokumentację odwiedzanych przeze mnie obiektów. W szczególności stronę moją polecam tym, którzy nie mogą na własne oczy zobaczyć tych zamków i pałaców.

Współtwórcą i administratorem tej strony jest mój mąż Daro.

WERYNIA

Pałac Tyszkiewiczów
w Weryni

Pałac Tyszkiewiczów w Weryni
Lokalizacja: woj. podkarpackie, pow. kolbuszowski, gmina Kolbuszowa

W 1769 roku, po zniszczeniu pałacu w Kolbuszowej, jego właściciele - Tyszkiewiczowie, zdecydowali się przenieść rodową siedzibę właśnie do Weryni. Od tej chwili dzieje wsi łączą się nierozerwalnie z budową i rozkwitem posiadłości Tyszkiewiczów. Początkowo zajmowali modrzewiowy dwór, a w 1900 roku spełniając życzenie swego donatora, hrabia Janusz Tyszkiewicz, którego małoletni syn Jerzy odziedziczył cały majątek, wybudował w miejsce starego dworu, piętrowy secesyjny pałac. (...)
Pałac był średniej wielkości budynkiem trójkondygnacyjny, na podłużnym planie, murowany z cegły, na wysokiej kamiennej podmurówce. Dominantę pionową bryły stanowią ryzality, a także nieco wyższe od korpusu pałacu dwie wieżyczki klatek schodowych, częściowo wtopione w bryłę. Całości dopełniają wysokie dachy o łamanych liniach, dwu i trójspadowe oraz dachy stożkowate, wielopołaciowe i naczółkowe na wieżyczkach i ryzalitach. Układ piętra powtarza generalnie ( z drobnymi zmianami) układ wnętrz parteru. (...)
Stryjeński zmienił detal dekoracyjny w obu wieżyczkach, co jeszcze bardziej podkreślało asymetryczność całej budowy. Otwory okienne w przyziemiu o różnej wielkości ( co wynikało z ukształtowania terenu) zaprojektowane zostały jako małe piwniczne okienka, bądź jako dość duże kwadratowe okna suterenowe z ceglanym łukiem odcinkowym w zwieńczeniu i założonymi nań kratami o kunsztownych krzywolinijnych deseniach, co świetnie harmonizuje z kamiennym cokołem. Okna parteru wysokie, prostokątne, nieco mniejsze na piętrze, mają wspólną dwukondygnacyjną oprawę w formie opaski i zróżnicowanych dekoracyjnie pod- i nadokiennikach w kształcie płycin o zmienionej fakturze tynku czy zastosowaniu motywu trzech blend arkadkowych (piętro). W elewacji ogrodowej główny akcent bryły stanowi trójboczny ryzalit z portr-fenetre, nad którym architekt wkomponował ozdobny relief w kształcie stylizowanego orła z gloria wokół głowy, trzymającego w szponach dwie tarcze z herbami „Leliwa”. Umieszczenie w szponach orła dwóch tarcz z herbami „Leliwa” nawiązuje do heraldyki rodu Tyszkiewiczów i Tarnowskich. (...)
Nietuzinkowy i pełen uroku pałac to jeden z pierwszych secesyjnych budynków na terenie Galicji i na pewno pierwszy na ziemiach polskich przeznaczony dla arystokraty. Całość została utrzymana w duchu spokojnej, zgeometryzowanej secesji bez charakterystycznej dla tego stylu „nerwowej” linii. Rozczłonkowanie elewacji, akcentujące wertykalizm, kontrastuje z ich „płaską” dekoracją. Spokojna asymetria wnętrza koresponduje z takąż samą spokojna asymetrią bryły pałacu. W mistrzowski sposób połączone zostały stonowane cechy w jedna całość, uzyskując dzieło pełne elegancji, wdzięku i uroku. Pałac tak jak i w czasach swojej świetności zachwyca klasą architektury, skromnością dekoracji. Główne osie widokowe z promenady i pałacu skierowane są na toń wodną rozległych stawów ( było ich 24) oraz naturalną linię brzegową lasu. (...)
W 2000 roku na mocy porozumienia powiat kolbuszowski przekazał na własność powołanego Oddziału Wyższej Szkoły Pedagogicznej a następnie Uniwersytetowi Rzeszowskiemu pałac w Weryni oraz 5 ha gruntów rolnych wraz z budynkami.
W latach 2003- 2006 przeprowadzono remont generalny obejmujący między innymi: remont dachu, adaptację poddasza na bibliotekę i czytelnię, z częściowym zachowaniem zabytkowej ceglanej podłogi na strychu. Przywrócono pierwotną kolorystykę elewacji zewnętrznej oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Poddano konserwacji detal kamienny elewacji, w tym płaskorzeźbę orła z dwiema tarczami herbowymi Leliwa na ryzalicie oraz posadzkę tarasu ogrodowego. Uzupełniono brakujące kwatery wewnętrzne w oknach owalnych Sali balowej, przywrócono pierwotną kolorystykę jej ścian, zachowując oryginalne grzejniki z 1900 roku. Uzupełniono ozdobne kraty w oknach piwnicznych. Wymieniono fugi cementowe na wapienne. Wykonano również drenaż wokół budynku oraz modernizację dróg dojazdowych.
Obecnie w pałacu prowadzone zajęcia dla studentów dziennych i zaocznych na kierunku biotechnologia oraz biologia - specjalność agrobiologia. (...)

Więcej na stronie: podkarpackie.regiopedia.pl

































  
Wnętrze.
Układ rzutu poziomowego w parterze oparty został na dwóch traktach podłużnych. Centralną reprezentacyjną część pałacu zajmował oktogonalny hall o wysokości dwóch kondygnacji, wysunięty trójbocznym ryzalitem do ogrodu, z wyjściem na owalny taras z półokrągłymi schodami o pięknej, kowalskiej roboty, dekoracyjnej balustradzie. Pełnił on także rolę Sali balowej z racji umieszczenia balkonu dla orkiestry. Układ piętra powtarza generalnie (z drobnymi zmianami) układ wnętrz parteru. Mieściła się tu część prywatna (apartament starszych chłopców z pokojem do nauki, pokoje guwernera i guwernantki oraz służby), a także pokoje gościnne w tym apartament złożony z przedpokoju, dwóch sypialni i saloniku. W pomieszczeniach przyziemia (suterenu), które podobnie jak piętro powtarzały układ wnętrz parteru mieściła się część gospodarcza. Środkową część zajmował tzw. kaloryfer z wielkim piecem grzewczym centralnego ogrzewania, co w tamtych czasach było dużą nowością (chociaż we wszystkich pomieszczeniach pozostawiono piece węglowe).
Kuchnia miała bezpośrednie połączenie z tzw. kredensem i klatka schodową komunikującą ja z jadalnia na parterze, a w dalszej części ze składem wina. Pomieszczenia w ryzalicie zachodnim zajmowały: pokój kucharza, pokoje dla służby i praczek oraz prasowalnia.









Park.
Na południowy zachód od pałacu rozciąga się wspaniały park o swobodnej kompozycji, w która włączono wodę (cieki i stawy). Stykając się z laskiem weryńskim wzrok przykuwa park podworski ze starym drzewostanem. Znajdują się tam kilkusetletnie dęby szypułkowe, lipy i jesiony. Rozległy, romantyczny park, dochodzący do granicy drogi prowadzącej z Dzikowca do Kolbuszowej osłania większość dworskich budowli.
Za parkiem w kierunku północnym wzdłuż rzeki Białówki ciągnie się kilka stawów, w których sąsiedztwie od 29 sierpnia do 6 wrześnie 1939 roku utworzone zostało lotnisko polowe dla 31 Eskapady Rozpoznawczej Armii "Karpaty". (...)








  
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2012
Ilość zdjęć: 64