Pałac
Gorków
w Poznaniu
Pałac Gorków w Poznaniu przy ul. Wodna 27
Lokalizacja: (PO) woj. wielkopolskie, miasto na pr. powiatu, gmina -
Pałac Górków w Poznaniu – obecnie siedziba Muzeum Archeologicznego, powstał w latach 1545-1549 w wyniku przebudowy kilku należących do Andrzeja II Górki gotyckich kamienic.
Zespół zabudowań zwany tradycyjnie Pałacem Górków zajmuje południowo-wschodni, narożnikowy blok przyrynkowy Starego Miasta, wyznaczony ulicami: Wodną, Klasztorną, Kozią i Świętosławską. Stan ten wytworzył się jednak znacznie później w wyniku kolejnych zmian własnościowych i architektonicznych. Pierwotnie pałac powstał na wschodniej połowie bloku, wznosił się - najprawdopodobniej - na czterech średniowiecznych parcelach: dwóch frontowych, od strony ul. Wodnej, położonych prostopadle (wąską stroną) do tej ulicy oraz dwóch tylnych, o dłuższych bokach równoległych względem ul. Wodnej.
Przebudowę kamienic na pałac zrealizował ostatecznie Andrzej II Górka po śmierci ojca, chociaż wydaje się, że inicjatywa wyszła od Łukasza II[3]. Myśl o przebudowie dojrzała zapewne około 1535 r., w szczytowym momencie kariery rodu Górków, gdy Łukasz i Andrzej objęli urzędy wojewody poznańskiego i starosty generalnego wielkopolskiego.
W wyniku przebudowy, której zasadnicza faza zamyka się w latach 1544/1545-1548/1549, powstała rezydencja na planie prostokąta o proporcjach 1:2. Wzdłuż krótszych boków prostokąta zlokalizowano budynki mieszkalne, każdy o jednotraktowym, dwuwnętrzowym układzie. Od wschodu - od strony ul. Klasztornej - połączyło je skrzydło bramne (zachował się renesansowy portal), a wewnątrz, na pustej przestrzeni pomiędzy nimi, założono kwadratowy arkadowy dziedziniec[5]. Zaistniał zwarty pałac w stylu renesansowym. Posiadał on wiele niespotykanych rozwiązań architektonicznych takich jak ogród (taras z sadzawką) na dachu.
Zespół zabudowań zwany tradycyjnie Pałacem Górków zajmuje południowo-wschodni, narożnikowy blok przyrynkowy Starego Miasta, wyznaczony ulicami: Wodną, Klasztorną, Kozią i Świętosławską. Stan ten wytworzył się jednak znacznie później w wyniku kolejnych zmian własnościowych i architektonicznych. Pierwotnie pałac powstał na wschodniej połowie bloku, wznosił się - najprawdopodobniej - na czterech średniowiecznych parcelach: dwóch frontowych, od strony ul. Wodnej, położonych prostopadle (wąską stroną) do tej ulicy oraz dwóch tylnych, o dłuższych bokach równoległych względem ul. Wodnej.
Przebudowę kamienic na pałac zrealizował ostatecznie Andrzej II Górka po śmierci ojca, chociaż wydaje się, że inicjatywa wyszła od Łukasza II[3]. Myśl o przebudowie dojrzała zapewne około 1535 r., w szczytowym momencie kariery rodu Górków, gdy Łukasz i Andrzej objęli urzędy wojewody poznańskiego i starosty generalnego wielkopolskiego.
W wyniku przebudowy, której zasadnicza faza zamyka się w latach 1544/1545-1548/1549, powstała rezydencja na planie prostokąta o proporcjach 1:2. Wzdłuż krótszych boków prostokąta zlokalizowano budynki mieszkalne, każdy o jednotraktowym, dwuwnętrzowym układzie. Od wschodu - od strony ul. Klasztornej - połączyło je skrzydło bramne (zachował się renesansowy portal), a wewnątrz, na pustej przestrzeni pomiędzy nimi, założono kwadratowy arkadowy dziedziniec[5]. Zaistniał zwarty pałac w stylu renesansowym. Posiadał on wiele niespotykanych rozwiązań architektonicznych takich jak ogród (taras z sadzawką) na dachu.
Więcej na: wikipedia.pl
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2017
Ilość zdjęć: 12