Pałac w Szymanowie
Pierwotna budowla wzniesiona pośród założeń gospodarczych początkowo pełniła funkcje myśliwskiego dworku, a z czasem także letniej rezydencji. Walory rekreacyjne okolicy docenił Erwin von Seherr-Thoss z którego inicjatywy (ok. 1880 r.) przebudowano stary, dość archaicznej konstrukcji budynek na pałac w stylu klasycystycznym. W tym też czasie uporządkowano otoczenie tworząc nieregularne założenie parkowo – ogrodowe.
Obiekt charakteryzuje się dość zwartą, choć zróżnicowaną bryłą główną, ujętą addycyjnie niższymi przybudówkami. Charakterystycznym wyróżnikiem będącym cytatem z willi włoskich jest dość mocno wyładowany na fasadzie kolumnowy portyk w którego tympanonie umieszczono żeliwną płytę z herbem rodziny von Seherr-Thoss. W elewacji ogrodowej wypracowano częściowo wysuniętą oś w formie płytkiego ryzalitu, przed którym nadbudowano mały taras.
Wnętrze stanowi najbardziej charakterystyczny element budowli – poprzez brak poziomych podziałów powstała centralna sala w kształcie dwukondygnacyjnej rotundy z wolnostojącymi kolumnami na plintach, o jońskich głowicach. Kolumny podtrzymują galerię z balustradą obiegającą salę na wysokości drugiej kondygnacji, tworząc obejście i łącznik z pomieszczeniami w bocznych dobudówkach. W ścianach narożnych, drugiej kondygnacji galerii wypracowano nisze, które naprzemiennie spełniają funkcję sześciu otworów komunikacyjnych i sześciu drzwi pozornych. Komunikacja w pałacu odbywa się poprzez symetrycznie konstruowane, dwie główne klatki schodowe ujmujące w narożach salę rotundową.
Obiekt charakteryzuje się dość zwartą, choć zróżnicowaną bryłą główną, ujętą addycyjnie niższymi przybudówkami. Charakterystycznym wyróżnikiem będącym cytatem z willi włoskich jest dość mocno wyładowany na fasadzie kolumnowy portyk w którego tympanonie umieszczono żeliwną płytę z herbem rodziny von Seherr-Thoss. W elewacji ogrodowej wypracowano częściowo wysuniętą oś w formie płytkiego ryzalitu, przed którym nadbudowano mały taras.
Wnętrze stanowi najbardziej charakterystyczny element budowli – poprzez brak poziomych podziałów powstała centralna sala w kształcie dwukondygnacyjnej rotundy z wolnostojącymi kolumnami na plintach, o jońskich głowicach. Kolumny podtrzymują galerię z balustradą obiegającą salę na wysokości drugiej kondygnacji, tworząc obejście i łącznik z pomieszczeniami w bocznych dobudówkach. W ścianach narożnych, drugiej kondygnacji galerii wypracowano nisze, które naprzemiennie spełniają funkcję sześciu otworów komunikacyjnych i sześciu drzwi pozornych. Komunikacja w pałacu odbywa się poprzez symetrycznie konstruowane, dwie główne klatki schodowe ujmujące w narożach salę rotundową.
Po II wojnie światowej, przez 3 lata w pałacu stacjonowały wojska radzieckie. Dookoła pałacu jest park z bardzo pięknym drzewostanem (stare klony, platyny i tuje). Kiedyś przy założeniu znajdowały się również stawy. W pobliżu zachowały się stare zabudowania gospodarcze.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2013
Ilość zdjęć: 35