Działyńskich
w Poznaniu
Pałac Działyńskich w Poznaniu, Stary Rynek 78
Lokalizacja: (PO) woj. wielkopolskie, miasto na pr. powiatu, gmina -
Jego pierwszym właścicielem był Władysław Roch Gurowski – marszałek wielki litewski. W 1808 znalazł się w posiadaniu rodu Działyńskich, których własnością pozostawał do 1880 roku, gdy zmarł bezpotomnie Jan Kanty Działyński. Następnym właścicielem był Władysław Zamoyski, który włączył pałac w stworzoną przez siebie Fundację Zakłady Kórnickie przekazaną w 1924 narodowi polskiemu. 17 października 1887 zamieszkał tu z żoną Heliodor Święcicki.
Reprezentacyjna, barokowa elewacja wschodnia podzielona jest pilastrami w stylu korynckim. Fasadę wieńczy pochodząca z końca XVIII wieku attyka z tympanonem w którym znajduje się herb Działyńskich – Ogończyk. w pobliżu którego znajdują się postacie rzymskich legionistów z XIX wieku. Na attyce znajdują się płaskorzeźby przedstawiające rzymski pochód ofiarny (po prawej od tympanonu) i tryumfalny (po lewej). Na szczycie attyki, ponad tympanonem, wznosi się ścięty obelisk na którym siedzi pelikan – symbol ofiarności i poświęcenia (pelikan w heraldyce) – jest to rekonstrukcja. W czasach zaborów pelikan miał symbolizować orła i tak jest często do dziś odczytywany. Po jego bokach znajdują się panoplia.
Zniszczenia wojenne najdotkliwiej dotknęły wnętrza pałacu. Odtworzono niemal pierwotny rozkład pomieszczeń rekonstruując ze szczególnym pietyzmem znajdującą się na reprezentacyjnym pierwszym piętrze Salę Czerwoną o bardzo bogatej stiukowej dekoracji nawiązującej do wystroju Zamku Królewskiego w Warszawie. Zajmuje ona całą szerokość frontowej elewacji. Zrezygnowano natomiast z odtwarzania pomieszczeń na parterze, w których pierwotnie znajdowały się stajnia, wozownia i inne pomieszczenie gospodarcze. Drugie piętro zajmowały niegdyś pomieszczenia mieszkalne.
Podczas zaborów pałac pełnił rolę ośrodka życia kulturalnego i politycznego polskiej części społeczeństwa. Tu w Sali Czerwonej w latach 1830, 1848 i 1863 odbywały się zebrania związane z walkami powstańczymi. Ten sam budynek gościł również liczne wystawy (np. wystawę rzemiosła w 1850), koncerty oraz przedstawienia teatrów amatorskich. Ponadto odbywały się w nim liczne odczyty i wykłady sprawiające, że budynek pełnił rolę nieoficjalnego uniwersytetu.
Reprezentacyjna, barokowa elewacja wschodnia podzielona jest pilastrami w stylu korynckim. Fasadę wieńczy pochodząca z końca XVIII wieku attyka z tympanonem w którym znajduje się herb Działyńskich – Ogończyk. w pobliżu którego znajdują się postacie rzymskich legionistów z XIX wieku. Na attyce znajdują się płaskorzeźby przedstawiające rzymski pochód ofiarny (po prawej od tympanonu) i tryumfalny (po lewej). Na szczycie attyki, ponad tympanonem, wznosi się ścięty obelisk na którym siedzi pelikan – symbol ofiarności i poświęcenia (pelikan w heraldyce) – jest to rekonstrukcja. W czasach zaborów pelikan miał symbolizować orła i tak jest często do dziś odczytywany. Po jego bokach znajdują się panoplia.
Zniszczenia wojenne najdotkliwiej dotknęły wnętrza pałacu. Odtworzono niemal pierwotny rozkład pomieszczeń rekonstruując ze szczególnym pietyzmem znajdującą się na reprezentacyjnym pierwszym piętrze Salę Czerwoną o bardzo bogatej stiukowej dekoracji nawiązującej do wystroju Zamku Królewskiego w Warszawie. Zajmuje ona całą szerokość frontowej elewacji. Zrezygnowano natomiast z odtwarzania pomieszczeń na parterze, w których pierwotnie znajdowały się stajnia, wozownia i inne pomieszczenie gospodarcze. Drugie piętro zajmowały niegdyś pomieszczenia mieszkalne.
Podczas zaborów pałac pełnił rolę ośrodka życia kulturalnego i politycznego polskiej części społeczeństwa. Tu w Sali Czerwonej w latach 1830, 1848 i 1863 odbywały się zebrania związane z walkami powstańczymi. Ten sam budynek gościł również liczne wystawy (np. wystawę rzemiosła w 1850), koncerty oraz przedstawienia teatrów amatorskich. Ponadto odbywały się w nim liczne odczyty i wykłady sprawiające, że budynek pełnił rolę nieoficjalnego uniwersytetu.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2017
Ilość zdjęć: 25