PałacOgińskich
w Siedlcach
Pałac Ogińskich w Siedlcach - pałac został wybudowany przez Kazimierza Czartoryskiego przed 1730 r.. Powstał na miejscu dworów drewnianych, o których była wzmianka w roku 1698. W latach 1769–1770 gruntowny remont pałacu przeprowadził Michał Fryderyk Czartoryski, syn Kazimierza. W 1775 r. Aleksandra Ogińska odziedziczyła po ojcu Michale, pałac wraz z dobrami siedleckimi. W 1779-1781 roku przebudowała ona pałac według planów Stanisława Zawadzkiego. W centralnej części została dobudowana górna kondygnacja wraz z nową elewacją frontową. Po bokach dobudowano dwa skrzydła poprzeczne. Całość budynku nabrała charakteru klasycznego. Była to pierwsza na ziemiach polskich budowla zawierająca motyw portyku kolumnowego. W pałacu 20 lipca 1783 i ponownie w 1793 gościł bliski jej krewny, król Stanisław August Poniatowski. Po swojej pierwszej wizycie król August skorygował plany górnych apartamentów, co było związane z niedogodnościami, jakich doznał. Gościem był również Tadeusz Kościuszko. W salach pałacu tworzyli poeci oświecenia: Franciszek Karpiński, Julian Ursyn Niemcewicz, Franciszek Dionizy Kniaźnin. Od 1774 Aleksandra zaczęła wystawić w pałacu sztuki teatralne. Jedną z pierwszych sztuk był „Pigmalion” według J.J. Rousseau. Po raz pierwszy w Polsce zaprezentowano w formie scenicznej folklor cygański w operze komicznej Franciszka Kniaźnina pt. „Cyganie” z muzyką jej męża Michała Kazimierza Ogińskiego. W pałacu odbywały się również festyny dworskie, wieczory poetyckie i koncerty. Widowiska te uświetniały okolicznościowe uroczystości. W narożniku dziedzińca przed pałacem powstał portal sceniczny. W 1783 Aleksandra przebiła ul. Pałacową (obecnie ul. Kościuszki) ułatwiającą komunikację z rynkiem i kościołem parafialnym. Po śmierci Aleksandry Ogińskiej w 1798 właścicielem stała się Izabela Czartoryska, która wymieniła dobra siedleckie na dobra rządowe na Lubelszczyźnie. W związku z tym od 1804 Siedlce stały się miastem rządowym, a pałac obiektem użyteczności publicznej. Do 1912 był siedzibą władz guberni, w 1915 był ewakuowanej z Wilna Dyrekcji Kolei, od 1921 Kurii Biskupiej, w latach 1924–1939 Gimnazjum Biskupiego, 1939-1944 niemieckiego Wermachtu, od 1950 miejscowych władz. W 1944 podczas II wojny światowej pałac został spalony. Odbudowano go w 1950 przekształcając wnętrza pod względem użytecznym. W 1953 postawiono przed pałacem pomnik w kształcie sarkofagu, pamięci tym, którzy polegli w walkach o wyzwolenie w latach 1939–1945. W 1960 pałac przeszedł remont. Od 2006 użytkownikiem pałacu jest Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach (przed 1 października 2010 uczelnia nosiła nazwę Akademia Podlaska w Siedlcach).
Więcej na: wikipedia.pl
Umieszczone zdjęcia wykonano: maj 2019
Ilość zdjęć: 33