Witaj u MajkiD

Witam wszystkich odwiedzających i zapraszam do spacerku

po moim ZAMKOWO - PAŁACOWYM blogu fotograficznym

Niech Was nie zrazi ilość umieszczonych tu zdjęć, postanowiłam potraktować ten mój blog
jako fotograficzn
ą dokumentację odwiedzanych przeze mnie obiektów. W szczególności stronę moją polecam tym, którzy nie mogą na własne oczy zobaczyć tych zamków i pałaców.

Współtwórcą i administratorem tej strony jest mój mąż Daro.

BOGUCHWAŁA

Pałac
Lubomirskich

w Boguchwale

Pałac Lubomirskich w Boguchwale
Lokalizacja: (RZE) woj. podkarpackie, pow. rzeszowski, gmina Boguchwała

Pałac Lubomirskich w Boguchwale jest największą atrakcją turystyczną gminy Boguchwała.
Boguchwałę założono w drugiej połowie XIV wieku, przy czym miejscowość ta aż do 1728 roku nosiła nazwę Piotraszówka (Pietraszówka), prawdopodobnie ukutą od imienia jej założyciela. Natomiast nazwa pod jaką znamy ją obecnie, pojawiła się wraz z nadaniem jej praw miejskich, o co postarał się Teodor Konstanty Lubomirski. Książę chciał uczynić z dotychczasowej wsi, prężny ośrodek życia miejskiego, mogący z powodzeniem konkurować z pobliskim Rzeszowem. Śmiałych planów nie udało mu się jednak w pełni urzeczywistnić. Zrealizował natomiast wspaniałe założenie kościelno – pałacowe, wkomponowane w przepiękny park i ogród.
Wcześniejsi właściciele Piotraszówki mieszkali w okazałym, ale nazbyt skromny jak na potrzeby możnego magnata dworze, który pierwotnie był wzniesiony z grubych bali drewnianych. Przez lata wielokrotnie przebudowywano go i fortyfikowano solidnymi umocnieniami ziemno – drewnianymi, które pozwoliły jego właścicielom m.in. na skuteczną obronę w 1624 roku przed najazdem tatarskim. W tym to także dworze Andrzej Ligęza stawił skuteczny opór Stanisławowi Stadnickiemu, znanemu bliżej jako Diabeł Łańcucki. W drugiej połowie XVII wieku starą drewnianą budowlę zastąpiono zapewne nowym murowanym dworem, wokół którego zgodnie z estetyką epoki założono ogród. Właśnie w tym miejscu książę Lubomirski postanowił wznieść swoją letnią rezydencję.
Projekt pałacu nawiązywał do modnych wzorów zachodnioeuropejskich, głównie włoskich. Niestety jak dotąd nie udało się ostatecznie ustalić nazwiska architekta, który był jego twórcą. Bezspornym faktem jest, że dzieło jakie wyszło spod jego ręki, było jednym z najdostojniejszych przykładów późnobarokowej architektury rezydencjonalnej w Polsce. Jednak brak źródeł ikonograficznych z epoki, nie pozwala na poznanie go w pełnej okazałości. Wzniesiono go na planie wydłużonego prostokąta, prawdopodobnie długości 134 m. Składały się na niego trzy piętrowe pawilony, połączone parterowymi łącznikami. Pawilony nakryto dachem mansardowym, o zrównoważonych proporcjach. Pewne wątpliwości wzbudza natomiast pierwotne zwieńczenie łączników, być może w miejscu dzisiejszego dwuspadowego dachu, w XVIII stuleciu znajdowała się tarasowa platforma. Kondygnacje pawilonu zaakcentowano gzymsem kordonowym. Otworów okiennych nie obwiedziono żadnymi opaskami, ani też nie wyposażono ich w przyczółki, co zwiększyło wrażenie płaskości i linearności fasady. Od strony ogrodowej wyniośle prezentowała się arkadowa galeria, tworząca malownicze podcienia. Wielopoziomowy ogród dopełniający dzieła, założono przy wykorzystaniu dwóch kamiennych i jednego ziemnego tarasu. W jego obrębie zlokalizowano modną ówcześnie oranżerię. Uroku parkowi dodawał staw z usypaną na nim wyspą, z której rozpościerał się wspaniały widok na okolicę.

Więcej opisu na: liceum.boguchwala.pl
  
Przed wejściem do pałacu znajduje się zabytkowe ogrodzenie z murowano-żeliwną bramą wjazdową z XIX w. zrekonstruowaną w 1912 r.





Front pałacu znajduje się od strony zachodniej












     
W pałacowym parku rośnie drzewo o bardzo ciekawej strukturze pnia



Ze względu na tarasy ogrodowe pałac lepiej prezentuje się od strony wschodniej 












 






  
Arkadowa galeria, tworzy malownicze podcienia





I znów wychodzimy na zewnątrz by podziwiać kamienne schody i tarasy


















...i kończąc zwiedzanie, ponownie podziwiamy piękną, murowano-żeliwną bramę wjazdową do pałacu z XIX w.



Ta piękna, kamienna polichromowana figurka św. Jana Nepomucena pochodzi z XVIII w. znajduję się przed murem pałacowym. Św.Jan jest z kolei świadkiem innych wydarzeń z II połowy XIX wieku. Stary był i zniszczony toteż usunięto go z cokołu i schowano na strychu. Niebawem w obejściach dworskich rozmnożyły się węże. Plaga ustała, kiedy za radą księdza rzeźbę odnowiono i ustawiono ponownie na jej poprzednim miejscu.

  
 W mieście zadbano o wejście do pałacu.

   
Z pałacem sąsiaduje zabytkowy późnobarokowy kościół św. Stanisława Biskupa z 1 poł. XVIII w.

  
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2012
Ilość zdjęć: 76